piątek, 31 lipca 2015

Opowieść Amelie

Na zewnątrz zmrok już zapadł i to była wspaniała ciemność.
Amelie wstała, jedną ręką odsłaniając zasłony, patrzyła jak latarnie w jej mieście migają, jedna po drugiej. Słaby krąg bezpieczeństwa dla ludzi, którzy kurczowo się go trzymają, ważna iluzja bez której nie mogą długo przetrwać. W ciągu ostatnich kilkuset lat nauczyła się wiele o życiu z ludźmi.
Więcej niż o swoimi własnym życiu, jak przypuszczała.
- Tak? – usłyszała lekki szelest za nią i wiedziała, że to jeden z jej pracowników pojawił się w drzwiach. Oni nigdy nie mówili dopóki im nie pozwalała. Plusem posiadania takich pracowników jest ich długie życie; można oczekiwać od nich zrozumiałych manier. Nie tak jak od dzisiejszych dzieci, iskrzących tak jasno jak świetliki, i odchodzących tak szybko. Bez manier. Bez poczucia czasu i miejsca.
- Oliver – rzekł sługa. To był Vallery; znała głosy każdego swojego pracownika – Jest przy bramie. Prosi o rozmowę.
Prosi. Jakie to interesujące. Myślała, że schował się w ciemności i że będzie wylizywał swoje rany przez rok czy dwa – aż będzie gotowy, aby znów grać z nią w gry. Był bardzo blisko sukcesu tym razem, dzięki jej nieostrożności. Nie mogła sobie pozwolić na kolejne takie zdarzenie.
- Wpuść go – powiedziała. To nie było najbezpieczniejsze oczywiście, ale była już zmęczona bezpieczną drogą. Tak rzadko coś zdarzało się tutaj czy też spotykało się nieznajomych.
Zaskakujące były dzieci mieszkające w jej domu na Lot Street. Chłopiec o anielskich blond włosach, ze swoją pasją i goryczą wplecioną w tkankę domu i tam uwięzioną. Albo dziwna dziewczyna, z tym jej makijażem i ciuchami. Albo drugi chłopak, ten silny, szybki i inteligentny i nie dający tego po sobie poznać.
I najmłodszy, och, najmłodsza, z tym jej bystrym umysłem. Ostra, mała i odważna, chociaż nie wie jak bardzo. Każdy z nich był interesujący i to było rzadkością w bardzo długim życiu Amelie. Była dla nich miła właśnie z tego powodu. Mogła sobie pozwolić na bycie miłą tak długo dopóki nie ryzykowała niczego.
Oliver celowo był głośny podchodząc do jej gabinetu, gest uprzejmości który doceniła. Amelie odwróciła się od okna i usiadła na fotel pokryty aksamitem obok okna, poprawiła spódnicę z gracją i splotła dłonie na kolanach. Oliver wyglądał mniej groźnie niż był; wziął kąpiel, przebrał się i uspokoił. Miał związane siwe włosy w starym stylu, subtelny znak dla niej, że był gotów dostosować swoje preferencje i miał całkowicie poprawne maniery, kiedy ukłonił się do niej i czekał na gest od niej, aby mógł usiąść.
- Jestem wdzięczny za możliwość rozmowy. – powiedział Oliver, kiedy usiadł na krześle. Vallery pojawił się w drzwiach z tacą i dwiema srebrnymi filiżankami; dała mu zielone światło, a on podał im napoje. Oliver pił nie odrywając od niej wzroku. Wypiła łyk. – Myślałem, że mamy umowę, Amelie. Jeśli chodzi o książkę.
- Mieliśmy – powiedziała i napiła się ponownie. Świeża, ciepła, czerwona krew. Życie samo w sobie, słone i gęste w jej ustach. Od dawna nauczyła się jak tym się delektować. – Zgodziłam się nie ingerować w twoje… poszukiwania. Ale nigdy nie zgodziłam się na zrezygnowanie z okazji, aby ją odzyskać, jeśli nadarzy się okazja. Tak jak się nadarzyła.
- Zostałem oszukany.
- Tak – zgodziła się cicho i uśmiechnęła się. – Ale nie przeze mnie, Oliver. Nie przeze mnie. A jeśli rozważasz drobną zemstę na dzieciach, proszę pamiętaj, że oni są w moim domu, pod moją Ochroną. Nie miej z tego powodu zarzutów.
Skinął głową sztywno, a oczy zabłysły mu gniewem. Odstawił filiżankę z powrotem na tacę Vallerego. Była pusta.
- Co wiesz o chłopcu?
- Którym chłopcu?
- Nie Glassie. O tym drugim. Shane Collins.
Uniosła dłoń w drobnym, znużonym geście.
- Co jest tu do wiedzenia? To zaledwie dziecko.
- Jego matka była odporna na barierę.
Amelie przeszukała swoją pamięć. Och, tak. Collins. To był niefortunny incydent, takie się zdarzały i musiała wysłać agentów by to zakończyć.
- Powinna być martwa. – powiedziała.
- Jest martwa. Ale jej mąż żyje. – Oliver powoli się uśmiechnął, ale ona nie dbała o to. – Mam raport, że on wrócił do miasta godzinę temu i poszedł prosto do domu, w którym mieszka jego syn. Do twojego domu, Amelie. Chronisz teraz potencjalnego mordercę. – Nie odpowiedziała nic i nic nie zrobiła. Po dłuższej chwili Oliver westchnął. – Nie można udawać, że to nie problem.
- Nie udaję – powiedziała. – Ale zobaczymy jak to się rozwinie. Po tym wszystkim to miasto jest sanktuarium.
- A dzieci? – zapytał. – Czy rozszerzysz swoją Ochronę dla nich nawet jeśli staną się wampirami?
Amelie wypiła ostatni łyk krwi i się uśmiechnęła.
- Mogłabym. – powiedziała.
- Tak więc chcesz wojny.
- Nie, Oliver, chcę poszanowania moich decyzji w moim mieście. – Wstała i Oliver także wstał. – Możesz iść.
Podeszła do okna, oddalając go od swoich myśli. Jeśli nawet był skłonny podważać to, pomyślał lepiej – być może dlatego, że Vallery nie był jedynym ochroniarzem w zasięgu jej szeptu – i wycofał się z pola bez podważania.
Amelie oparła swoje dłonie na drewnianym parapecie i patrzyła na delikatny blask wschodu na horyzoncie.
- Och, dzieciaki. – westchnęła. – Co jeszcze mam z wami zrobić?
Nie miała w zwyczaju ryzykować swojego życia czy stanowiska. Zwłaszcza dla zwykłych ludzi, których życie kończy się tak szybko jak błysk poniższych latarni ulicznych.

Jeśli Oliver miał racje, nie będzie miała dużego wyboru.
Rachel Caine
tłumaczenie: Patty 

niedziela, 29 grudnia 2013

Wampiry z Morganville księga 11. światło dnia


Już 02.01.2014r. w sprzedaży pojawi się kolejna część WzM! A w niej dalsze losy naszych ulubionych bohaterów, którzy w tej części po powrocie do miasta będą musieli zmierzyć się z fundacją Światło Dnia.

Morganville zmieniło się… w śmiertelną pułapkę dla nieśmiertelnych.
Coś wydarzyło się w Morganville pod nieobecność Claire i jej przyjaciół. Miasto wydaje się bardziej czyste, radosne, ale Claire, Shane, Michael, Jesse i reszta zaraz po przyjeździe są zatrzymani przez policję i brutalnie rozdzieleni. Ludziom wolno pozostać w mieście, za to nieumarli znikają, wywiezieni w nieznanym kierunku…
Coś niedobrego dzieje się również z Shane’em. Cudowny chłopak Claire niepokojąco się zmienia...
Miastem rządzi teraz fundacja Światło Dnia. Obiecuje mieszkańcom coś, o czym zawsze marzyli – przyszłość bez wampirów. To brzmi jak wyzwolenie, lecz prawda jest o wiele bardziej przerażająca. A Claire odkrywa, że musi znaleźć sposób, by uwolnić swoich nieśmiertelnych przyjaciół, zanim dla wampirów z Morganville zapadnie wieczny zmierzch…


xoxo
Patty

czwartek, 22 sierpnia 2013

Martwy tropiciel

Życie w zachodnim Teksasie jest jak życie w piekle, z tą różnicą, że klimat tu gorszy i towarzystwo nie aż tak atrakcyjne. Życie w Morganville w zachodnim Teksasie jest jak życie w zachodnim Teksasie, tylko o wiele gorsze. Coś o tym wiem. Nazywam się Shane Collins i urodziłem się tu, tu zostałem porzucony i tu wróciłem, przy czym we wszystkich tych sprawach nie miałem wiele do powiedzenia.
A więc... dla tych was, szczęściarzy, których noga nie postała w Morganville, oto jego krótki opis. W miasteczku mieszka parę tysięcy ludzi oddychających tutejszym powietrzem i trochę szaleńców, którzy nim nie oddychają. Wampirów. Nie da się z nimi żyć, ale w Morganville nie da się żyć bez nich, ponieważ to one rządzą. Poza tym nasze miasteczko jest całkiem normalnym zbiorowiskiem pokrytych kurzem budynków, przez które boom naftowy lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku przepłynął jak górska rzeka, nie wyrzucając na brzeg nawet ćwierćdolarówki. Zajmujący centrum uniwersytet funkcjonuje na zasadzie miasteczka w miasteczku, ma nawet swoje mury obronne i bramy w murach.
Och, no i oczywiście istnieje dobrze ukryta, dobrze strzeżona dzielnica wampirów.
Odwiedziłem ją. W kajdankach. Wydaje się miła... tym, których nie czeka straszna publiczna egzekucja.
Kiedyś marzyłem o tym, by na własne oczy obserwować, jak Morganville płonie do fundamentów. A potem zdarzyła mi się jedna z tych rzeczy... jak je nazywają... objawieniem? Moje objawienie polegało na tym, że pewnego dnia obudziłem się ze świadomością, że gdybym stracił Morganville ze wszystkimi jego mieszkańcami, to już nic by mi nie pozostało. Wszystko co jeszcze coś dla mnie znaczy, jest właśnie tu. Na dobre i na złe.
Do diabła z objawieniami.
Tego szczególnego dnia doświadczyłem kolejnego. Siedziałem przy stoliku z „Marjo’s Diner”, kiedy za oknem przeszedł martwy. Widok martwego nie był w Morganville niczym szczególnym, w końcu, do diabła, jeden z moich przyjaciół nie żyje, a ciągle ma do mnie pretensje o mycie naczyń. Ale są martwe wampiry, na przykład Michael, i są martwi martwi, na przykład Jerome Fielder.
- To dla ciebie- warknęła Marjo i popchnęła talerz w moją stronę, tak jak rzuca się piłkę po ziemi w bejsbolu. Gdybym nie zagrodził mu drogi ręką, rozbiłby się o ścianę. Bułka od hamburgera ześlizgnęła się na stół, tym razem na szczęście musztardą do góry.
- Właśnie pożegnałaś się z napiwkiem- krzyknąłem za nią, ale Marjo upatrzyła już sobie kolejną ofiarę, więc mnie tylko pokazała środkowy palec.
- Jakbym kiedyś dostała napiwek od takiego skąpego śmiecia- warknęła.
Teraz ja pokazałem palec jej.
- Nie powinnaś przypadkiem zabrać się teraz za swą drugą pracę?- spytałem niewinnie.
To ją zatrzymało w pół kroku. Na sekundę.
- Jaką drugą pracę?
-Bo ja wiem? Pocieszanie zasmuconych> Z twoją wrażliwością...
W ten sposób zarobiłem kolejnego ptaszka, znacznie bardziej nieuprzejmego niż poprzedni. Marjo znała mnie, od kiedy byłem dzieckiem rzygającym odżywką. I nie lubiła mnie, jak teraz, ale nie było w tym nic osobistego. Ona nikogo nie lubiła. Może wiecie, dlaczego w takim razie zatrudniła się w usługach? Bo ja nie.
-Hej!- powiedziałem i wychyliłem się zza stołu, żeby mieć lepszy widok na jej oddalający się wielki tyłek.- Widziałaś, kto właśnie przeszedł za oknem?
Odwróciła się tylko po to, by obrzucić mnie wściekłym spojrzeniem. Czerwone szpony zaciskała na okrągłej tacy.
- Odpieprz się Collins, Ja tu prowadzę biznes, nie mam czasu wyglądać za okno. Chcesz jeszcze czegoś czy nie?
- Chcę. Keczupu.
- To wyciśnij sobie pomidora.
Popędziła obsłużyć klientów przy innym stoliku- albo nie obsłużyć, zależnie od humoru.
Nałożyłem na hamburgera warzywa, nie spuszczając wzroku z parkingu za oknem. Stały na nim samochody, dokładnie sześć, a jeden z nich należał do mej współlokatorki, Eve, i od niej go pożyczyłem. To gigantyczne coś mało przypominało samochód, już raczej pasażerski transatlantyk; czasami nazywałem go „Queen Mary”, a czasami :Titanikiem” w zależności od tego, jak chodził. Tak czy inaczej zdecydowanie się wyróżniał z gromadki gównianych spłowiałych od słońca pikapów i przerdzewiałych, rozpadających się w oczach osobówek.
Nie dostrzegłem natomiast ani Jerome’a, ani żadnego innego zdecydowanie martwego faceta; nie w sąsiedztwie „Marjo’s”. Być może tylko mi się wydawało i powinienem zadać sobie pytanie: „czy naprawdę widziałem to, co widziałem?”, ale nie jestem typem człowieka podatnego na przewidzenia. A powodów, by przewidział mi się ten właśnie facet, było dosłownie zero. Nawet go nie lubiłem, w dodatku nie żył od roku, a może nawet dłużej. „Zginął w wypadku samochodowym na granicy miasta”, co w Morganville jest kodowym oznaczeniem: „zastrzelony przy próbie ucieczki”, tak to z grubsza wygląda. A może wkurzył swego wampirskiego Protektora? Kto wie?
I w ogóle kogo to obchodzi? Zombie, wampiry, jak zwał, tak zwał. Kiedy mieszka się w Morganville, człowiek szybko się uczy przyjmować nadnaturalne ciosy miękko i w miarę możliwości z unikiem.
Odgryzłem kawałek hamburgera. To dlatego przychodziłem do „Marjo’s”. Obsługa nie należała tu może do najlepszych, ale smaczniejszych hamburgerów w życiu nie jadłem. Delikatnych, soczystych, doskonale przyprawionych. Świeża chrupka sałata, świeży pomidor, plasterek czerwonej cebuli. Brakowało tylko...
-Masz swój cholerny keczup!- Marjo przesunęła buteleczkę po stole jak barman w starym westernie kufle po barze. Przejąłem podanie, zasalutowałem jej, ale gdzie tam, już zdążyła odwrócić się i odejść.
Pokropiłem burgera na czerwono, nie przestając patrzyć przez okno. Jerome. Nie da się ukryć, zagadka. Choć nie taka znowu ważna, żebym przez nią stracił apetyt.
Co może tylko służyć za dowód, jak dziwne jest życie w Morganville.

Byłem gotowy zapomnieć o Jeromie, najedzony, senny i zadowolony z życia; nawet sympatyczny stosunek Marjo do całego świata nie zmniejszał zawartości endorfin w jej burgerze, a poza tym nadeszła pora powrotu do domu. Była już piąta po południu, rozlewnia kończyła pracę, wkrótce lokal mieli zapełnić ludzie zmęczeni po całodziennej harówce. Niewielu było wśród nich takich, którzy lubili mnie bardziej niż Marjo. Starsi, czyli ogromna większość, patrzyli na osiemnastolatka, samym spojrzeniem pokazując prostą wiadomość: „Pora brać się do roboty, gnojku”.
Lubię zawody w kopaniu w dupę, ale Dobra Księga mówi prawdę: lepiej dawać niż brać.
Otwierałem drzwi samochodu Eve, kiedy w szybie zobaczyłem czyjąś sylwetkę, która zasłaniała jasne promienie chylącego się ku zachodowi słońca. Odbicie było niewyraźne, zamazane, mimo to zdołałem rozpoznać rysy postaci. Nie wszystkie, lecz i to wystarczyło.
Jerome Fielder. Co wy na to? Naprawdę go widziałem!
Miałem tyle czasu, by pomyśleć: „A teraz, facet, powiedz coś naprawdę śmiesznego”, nim Jerome złapał mnie garścią za włosy i walnął moim czołem o rozgrzany metal i szkło. Kolana się pode mną ugięły, w uszach usłyszałem przeraźliwy pisk, świat wokół najpierw zbielał, potem stał się krwistoczerwony, a na koniec zbladł i znikł. Wziąłem w łeb po raz drugi.
Dlaczego ja? zastanowiłem się jeszcze i tak to się skończyło.
Ocknąłem się później. Jechałem na tylnym siedzeniu samochodu Eve, zalewając tapicerkę krwią. O kurczę, ona mnie za to zabije, pomyślałem, choć w tej chwili nie był to chyba największy z moich problemów. Związane w nadgarstkach ręce miałem skrępowane na plecach. Jerome zajął się także nogami w kostkach. Więzy zaciśnięte były tak mocno, że zdrętwiały mi ręce , i nogi i czułem w nich tylko powolne, dokuczliwe pulsowanie. Wydawało mi się też, że mam rozcięte czoło, prawdopodobnie blisko linii włosów, a zapewne także rodzaj wstrząsu mózgu, bo kręciło mi się w głowie i czułem mdłości.
Za kierownicą samochodu Eve siedział Jerome; widziałem, jak obserwuje mnie w lusterku wstecznym. Jechaliśmy fatalną gruntową drogą, gdziekolwiek była, nasz czołg kołysał się na kolejnych dziurach i wybojach, a mną rzucało po całym tylnym siedzeniu.
-Hej- powiedziałem- I co? Lubisz nie żyć, Jerome?
Nie odpowiedział, być może dlatego, że lubił mnie mniej więcej tak jak Marjo, choć wcale nie byłem tego taki pewny, bo i wyglądał jakoś dziwnie. W liceum był wielkim chłopakiem, wielkim w sensie mnóstwa mięśni i potężnych barków, nie wychodził z siłowni, grał w futbol, za każdym razem bez gadania wygrywał konkurs na najpotężniejszy kark. Nie da się ukryć, mięśnie mu pozostały, ale wyglądały trochę tak, jakby ktoś wypuścił z nich powietrze. Jak zdumiewająco cienkie sznurki. Twarz miał wpadniętą, obciągająca ją skóra wydawała się stara, ziarnista.
Martwy facet, bez dwóch zdań. Zzombizowany, co byłoby prawdziwą sensacją gdziekolwiek poza Morganville, lecz i w Morganville wydawało się dziwne. Wampiry? Jasne, to nic takiego. Zombie? No, zombie nie rzucały się w oczy.
Jerome uznał za konieczne udowodnić, że dysponuje strunami głosowymi.
- Nie żyć nie- powiedział. Całe trzy słowa, w dodatku niekoniecznie dowodzące, że mówi prawdę, bo jego głos zabrzmiał zgrzytliwie, bezdźwięcznie. Gdybym miał wyobrazić sobie głos trupa, ten pasowałby jak znalazł.
- No i świetnie! Gratulacje! Więc co, kradzież samochodu oznacza kolejny krok w karierze zawodowej? Jako dodatek do porwania? Aż tak ma ci pomów awansować?
- Zamknij się.
Miał świętą rację, rzeczywiście powinienem się zamknąć. Gadał tylko tak, no bo rozumiecie, prowadził martwy! Jednak trochę mnie to wyprowadziło z równowagi.
- Eve wytropi cię wszędzie i poćwiartuje, jeśli choćby drapniesz jej samochód. Pamiętasz Eve?
- Dziwka.
Czyli tak, owszem, pamiętał. Oczywiście, że pamiętał! Jerome był prezesem szkolnego klubu sportowego, a Eve założycielką i niemal jedynym członkiem Zakonu Gothów, oddział w Morganville. Te dwie grupy niezbyt do siebie pasowały, a jeśli wziąć pod uwagę gorącą atmosferę liceum...
- Przypomnij mi, żebym przy pierwszej okazji wyrwał ci ten brudny jęzor- powiedziałem i zaraz zamknął oczy, bo wpadliśmy w szczególnie głęboką dziurę. Głowa omal nie spadła mi z ramion, czerwona błyskawica przeszyła mój mózg, pomyślałem o wylewach i o śmierci- Nie ładnie krytykować ludzi za ich plecami.
- Idź się pieprzyć.
- Hej, trzy słowa! Brawo, chłopie! Jeszcze chwila i dojdziemy do rozbudowanego zdania... a skoro już o tym mowa, gdzie jedziemy?
Jerome nic, tylko przyglądał mi się w bocznym lusterku wściekłym wzrokiem. Samochód śmierdział brudem... i czymś jeszcze. Zgnilizną. Jak brudne łachy bezdomnego podgotowane w garze po popsutym mięsie.
Próbowałem o tym nie myśleć, bo ten zapach... i podskoki samochodu... i ból głowy... no, sami rozumiecie. Na szczęście nie musiałem próbować nie myśleć za długo, ponieważ Jerome skręcił zaledwie kilka razy i kopnął hamulec, tylko odrobinę za mocno. Stoczyłem się pomiędzy siedzenia. Auuuu!
- Auuuu!- powtórzyłem, czyniąc z jęku byt niejako oficjalny- Nauczyłeś się tego w specjalnej szkole dla martwych kierowców?
- Zamknij się.
- Wiesz, wygląda na to że śmierć wzbogaciła ci słownik. Powinieneś zasugerować to w szkole, może jako coś w rodzaju dodatkowego kursu?
Samochód się zakołysał. Jerome opuścił siedzenie kierowcy, po czym otworzył tylne drzwi, złapał mnie pod pachy i wyciągnął. Może i był martwy, niewątpliwie śmierdział, lecz pozostał silny.
Rzucił mnie na białą, wysypaną kalcytem drogę, wygładzoną i wyżwirowaną, chociaż nie ostatnio. Podszedł do bagażnika, a ja powiłem się trochę na ziemi i zdołałem rozejrzeć dookoła. Prawie dziesięć metrów dalej, przy końcu drogi, stał dom, stary, zniszczony, zapadający się. Mógł mieć nawet ze sto lat albo pięć, tyle że nikt o niego nie dbał. Trudno powiedzieć. Dwie kondygnacje, staroświecki, prostokątny, z gankiem dookoła, takim, jaki budują tu ludzie, żeby złapać chłodniejszy podmuch wiatru, choć u nas określenie „chłodniejszy” jest raczej względne.
Nie rozpoznałem go i było to dziwne uczucie. Wychowałem się w Morganville, znalem tu każdy zakątek, każdą kryjówkę, bez tej wiedzy nie dawało się dotrwać do dorosłości. Czyli przekroczyliśmy granicę właściwego Morganville. Wiedziałem oczywiście, że poza miastem znajduje się kilka farm, ale ich właściciele nie odwiedzali nas często, a z miasta można było wyjechać tylko za nie pozostawiającą wątpliwości zgodą wampirów, chyba że ktoś był zdesperowany albo chciał popełnić łatwe samobójstwo. Nie miałem więc pojęcia, kto tu mieszka, jeśli ostatnio mieszkał tu ktoś oprócz Jerome’a. Może Jerome wyżarł mózgi dotychczasowym lokatorom, a ja byłem jego wersją kolacji na wynos? No tak, nie ma to jak uspokajające myśli.
Próbowałem rozwiązać krępujący mi ręce sznur, ale Jerome zawiązał go naprawdę mocno, a moje zdrętwiałe palce niewiele były w stanie dokonać.
Kiedy wyszedłem na parking- i zacząłem robić za ofiarę wypadku samochodowego- kończyła się zmiana w fabryce, a w tej chwili wielkie zachodzące słońce właśnie dotykało horyzontu oglądanego przez zasłonę pustynnego kurzu. Zaczynało znikać, zbliżał się zmrok, warstwy barw leżały dosłownie jedna na drugiej, od czerwieni po indygo.
Znów zacząłem się wić. Próbowałem wybić sobie łokieć, sięgając do przedniej kieszeni, w której telefon komórkowy tylko czekał, by wydzwonić z niego 911. Nie udało się, zresztą i tak zabrakło mi czasu.

Jerome okrążył samochód, podszedł, złapał mnie za kołnierzyk koszulki i szarpnął. Stęknąłem, szarpałem się, kopałem i w ogóle walczyłem jak schwytana na wędkę ryba, ale jedyne, co udało mi się osiągnąć, to zostawienie nieco szerszego śladu na drodze. Nie wiedziałem dokąd idziemy, Zaciskające się na moim spoconym karku palce wydawały mi się zimne i suche.
Łup, łup, łup w górę po schodach, na których drzazg można było nazbierać nawet przez ubranie. Skośny nieszczelny dach ciął promienie słońca na kawałki. Ganek był bardziej płaski od schodów, ale drzazg miał tyle samo. Znów spróbowałem oporu, naprawdę włożyłem w to całe serce, lecz Jerome po prostu upuścił mnie na deski i uderzył w nie tyłem mojej głowy. Przed oczami znów zobaczyłem czerwone i białe plamki światła, swój osobisty sygnał zagrożenia, a kiedy odpędziłem je mruganiem, właśnie przeciągano mnie przez próg wprost w ciemność.
Cholera! Nie miałem już ochoty udawać bardzo dzielnego. Bałem się, zrobiłbym wszystko, żeby się wydostać. Serce waliło mi jak oszalałe, potrafiłem myśleć tylko o tysiącu ohydnych sposobów śmierci w tym śmierdzącym, gorącym i dusznym zamkniętym pomieszczeniu. Pod plecami czułem wykładzinę, sztywną i lekko spleśniałą. Meble, ile ich było, wyglądały na zakurzone i nieużywane, przynajmniej te, które nie zdążyły się jeszcze rozpaść.
Co najdziwniejsze, z góry dobiegał dźwięk włączonego telewizora. Wiadomości lokalne, oficjalne tuby wampirów, mełły drobne nieważne informacje, wiadomości ze świata, nic konkretnego. I co tu mówić o opium dla mas!
Telewizor ucichł, a Jerome mnie puścił. Upadłem na bok, potem na twarz, przykląkłem powoli, próbując nie najeść się spleśniałej wykładziny. Za plecami usłyszałem suchy grzechot. To Jerome się śmiał.
- śmiej się, póki możesz, małpeczko- mruknąłem pod nosem i wyplułem z ust kurz. Nie spodziewałem się, by oglądał Buckaroo Banzaia, ale co szkodziło spróbować?
Prowadzące na piętro schody zatrzeszczały w rytm czyichś kroków. Obróciłem się, chciałem wiedzieć, co za wściekły sukinsyn pojawił się na popołudniowym seansie mojej najprawdopodobniej nieprzyjemnej śmierci.
No nie! O cholera!
- Cześć, synu- powiedział mój tata, Frank Collins- Przepraszam cię za to wszystko, ale sam z siebie być nie przyszedł.

Więzy opadły, bo obiecałem być grzecznym chłopce, i nie wiać jak zając do samochodu, gdy tylko pojawi się cień szansy na ucieczkę. Tata wyglądał dokładnie tak, jak można się było spodziewać, czyli nie najlepiej, ale nadal musiał być silny. Zaczął od popijania od czasu do czasu, żałosny alkoholik, a po śmierci mojej siostry- wypadek, morderstwo, każdy może sobie wybrać według gustu- pił już na całego. Z mamą było podobnie. Ze mną zresztą też.
I jakoś tak przy okazji zmienił się z żałosnego popijającego alkoholika w groźnego, maksymalnie wkurzonego popijającego łowcę wampirów. Nienawiść do nich musiała nabrzmiewać w nim przez lata, lecz wybuchła nagle, niczym groźny stary granat, po śmierci matki, być może samobójczej. Ale w samobójstwo nie wierzyliśmy ani ja, ani tata. Winne były one, wampiry, jak całemu złu, które spotkało nas w życiu.
W każdym razie kiedyś w to wierzyłem. Tata wierzył do tej pory.
Czułem bijący od niego zapach whisky, tak jak smród zgniłego mięsa od Jerome’a, który wycofał się na stojący w kącie fotel i czytał książkę. Zabawne, za życia rzadko widziało się go czytającego.
Usiadłem posłusznie na prastarej zakurzonej kanapie przede wszystkim dlatego, że z trudem utrzymywałem się na zdrętwiałych nogach i usilnie próbowałem przywrócić krążenie w palcach. Nie objęliśmy się, nie przytuliliśmy do siebie. Tata chodził. Wzbijając kurz, który lśnił w kilku zaledwie promieniach słońca przedostających się przez brudne okna.
-Wyglądasz jak kawał gówna- powiedział, przystając, żeby się na mnie pogapić. Opanowałem ochotę odpowiedzenia mu salutem z palca, jak Marjo, bo wiedziałem, że by mnie za to sprał. Na jego widok ściskał mi się żołądek; było to mroczne, ponure uczucie. Chciałem go kochać. Chciałem go uderzyć. Nie wiem, czego chciałem, z wyjątkiem jednego: żeby to wszystko wreszcie się skończyło.
- Jeeezu, serdeczne dzięki, tatku.- Zapadłem się w kanapę, ile się dało manifestując pozę urażonego nastolatka- Ja też się za tobą stęskniłem. Widzę, że masz przy boku wszystkich swoich starych przyjaciół... ale zaraz, zaraz, gdzie oni się podziali?
Kiedy tata ostatnim razem wpadł do Morganville, można powiedzieć, że wpadł bardzo dosłownie: na motocyklu, mając u boku bandę podobnych do siebie mocno wkurzonych motocyklistów. Ślad po nich nie pozostał; ciekawe, pomyślałem, kiedy powiedzieli, gdzie może sobie wsadzić... i jak dobitnie.
Moich słów w każdym razie nie skomentował, tylko ciągle się na mnie gapił. Miał na sobie skórzaną kurtkę z mnóstwem zapinanych na zamki błyskawiczne kieszeni, spłowiałe dżinsy, mocne buty. Czyli mniej więcej to co ja, plus kurtka, której ja nie nosiłem, bo tylko idiota wkładałby skórę na ten upał. Widzisz, tato, na kogo patrzę?
- Shane- powiedział w końcu- Przecież wiedziałeś, że po ciebie przyjdę.
- Jasne, oczywiście, jakie to cholernie słodkie! Kiedy widziałem cię po raz ostatni, próbowałeś wysadzić mnie w powietrze z całym domem pełnym wampirów. Zapomniałeś o tym? Zapomniałeś, jak mam na imię, bo przecież nie Strata Uboczna.- I wysadziłby mnie, gdyby mógł, nie ma co się oszukiwać. Za dobrze znam tatę, żeby chociaż próbować.- Nie zostawiłeś mnie przypadkiem samemu sobie w płonącej klatce, tatku? Tak? No to wybacz, że nie mam łez w oczach, a w tle nie gra wzruszająca muzyka.
Twarz ojca, maska z twardej skóry wyprawionej przez wiatr i słońce, pozostała niezmieniona.
- To jest wojna, Shane. Rozmawialiśmy o tym.
- Zabawne, ale jakoś nie pamiętam, żebyś mi powiedział: „Kiedy wampiry cię złapią, zostawię cię, żebyś spłonął żywcem, durny dupku”. Chociaż może po prostu nie pamiętam wszystkich szczegółów twojego sprytnego planu.- Powoli odzyskiwałem czucie w palcach rąk i stóp. Nie było w tym nic zabawnego. Miałem wrażenie, że najpierw wsadziłem je do kwasu akumulatorowego, a potem zanurzyłem w ługu.- Z tym potrafię sobie poradzić, ale ty dokonałeś jeszcze czegoś. Wciągnąłeś w to moich przyjaciół.
Tak naprawdę tego właśnie nienawidziłem. Jasne, stary wystawiał mnie do wiatru, prawdę mówiąc więcej niż raz, lecz nie kłamał. Rzeczywiście zaakceptowaliśmy fakt, że któryś z nas może polec za sprawę... dawno temu, kiedy jeszcze wierzyłem w jego sprawę.
Nie zaakceptowaliśmy za to faktu rzucenia na stos ciał niewinnych ludzi, zwłaszcza moich przyjaciół.
- Twoich przyjaciół, co?- W głosie taty brzmiał sarkazm wartości mniej więcej butelki taniej whisky.- Półwampir, nieudacznik i żałosny odmieniec, i... ach, chodzi ci o tę dziewczynę? Małą chudą? To przez nią mózg wyciekł ci uszami. A ostrzegałem.
Clarie. Nawet nie pamiętał jej imienia. Na sekundę zamknąłem oczy i natychmiast zobaczyłem ją pod powiekami, uśmiechającą się do mnie samym czystym, ufnym spojrzeniem. Może i była mała, ale nie brakowało jej siły, tylko że tej siły ojciec nie zrozumiałby za skarby świata. Nigdy przedtem nie spotkałem niczego tak czystego i nie zamierzałem pozwolić mu, żeby mi ją odebrał. W tej chwili czekała na mnie w Glass House, pewnie uczyła się albo gryzła ołówek. Albo kłóciła się z Eve. Albo też zastanawiała się, gdzie się do diabła podziałem.
Muszę się jakoś z tego wyplątać. Muszę wrócić do Clarie.
 

Moje stopy funkcjonowały już mniej więcej prawidłowo, chociaż nadal bolały jak cholera. Wypróbowałem je, wstając. Schowany w kącie martwy Jerome odłożył książkę, zniszczony, poplamiony wodą egzemplarz „Czarnoksiężnik z Krainy Oz”. Za kogo on się uważał? Za Tchórzliwego Lwa? Za Stracha na Wróble? Cóż, niewykluczone, że miał się za Dorotkę.
- Czyli tak jak myślałem, chodzi wyłącznie o dziewczynę. Pewnie uważasz się za rycerza w lśniącej zbroi, którego jedynym zadaniem jest ją ocalić.- Uśmiech taty był tak ostry, że można by ciąć nim diamenty.- Wiesz, kim dla niej jesteś? Wielkim tępym idiotą, którego łatwo prowadzić na smyczy. Jej prywatnym pitbullem. Twoja niewinna uczenniczka nosi symbol Założycielki. Pracuje dla wampirów. Mam szczerą nadzieję, że w łóżku jest dla ciebie jak gwiazda porno, bo to przez nią zdradzasz własny gatunek.
Tym razem nikt nie musiał mnie walnąć w łeb, żebym zaczął widzieć na czerwono. Zorientowałem się, że opuszczam głowę, napełniam płuca powietrzem i... zdołałem się opanować. Jakimś cudem. Ojciec chciał, żebym go zaatakował.
- Kocham ją, tato- powiedziałem- Nie rób tego.
- Kochasz? Jasne, oczywiście. Przecież nawet nie znasz znaczenia tego słowa, Shane. Ta dziewczyna pracuje dla pijawek. Pomaga im odzyskać kontrolę nad Morganville. Musimy się jej pozbyć i ty dobrze o tym wiesz.
- Po moim trupie.
Jerome zaśmiał się w kącie tym swoim zgrzytliwym, chrypliwym śmiechem sprawiając, że nagle nabrałem ochoty na wyrwanie mu strun głosowych i załatwienie sprawy raz na zawsze.
- To by się dało zrobić- zakrakał.
- Zamknij się- uciszył go ojciec, nie odrywając ode mnie wzroku.- Shane, posłuchaj mnie. Znalazłem odpowiedź.
- Chwila... pozwól mi zgadnąć... czterdzieści dwa?- Nic z tego, ojciec nie był facetem wystarczająco super, by rozpoznać cytat z Douglasa Adamsa.- Nie obchodzi mnie co znalazłeś, a w ogóle to nie mam zamiaru słuchać cię dłużej. Wracam do domu. Naprawdę chcesz, żeby twój martwy sługus próbował mnie powstrzymać?
Tata zatrzymał wzrok na moim nadgarstku, na bransoletce. Nie takiej, która identyfikowałaby mnie jako własność wampirów, lecz szpitalnej, białej, plastykowej z dużym czerwonym krzyżem.
- Jesteś ranny- Nie, nie spytał, czy zachorowałem. Dla niego byłem wyłącznie mięsem armatnim. Mogłem tylko albo być ranny, albo symulować.
- Daj spokój. Czuje się lepiej.
Przez sekundę mogło się wydawać, że tata zmiękł. Nikt oprócz mnie niczego by pewnie nie zauważył, a i ja mogłem to sobie wyłącznie wyobrazić.
Wzruszyłem ramionami i gestem wskazałem mięśnie brzucha, nieco z boku. Blizna nadal bolała i nadal wydawała się gorąca.
- Nóż.
- Ojciec zmarszczył brwi.
- Jak dawno?- spytał krótko.
- Wystarczająco.- Bransoletę mieli mi zdjąć w przyszłym tygodniu. Okres łaski dobiegał końca.
Ojciec spojrzał mi wprost w oczy. Na chwilę, dosłownie najkrótszą z chwil pozwoliłem sobie uwierzyć, że mu rzeczywiście zależy.
Co za kretyn!
Stary jakoś zawsze potrafił mnie zaskoczyć, choćbym obserwował go nie wiem jak dokładnie, i nawet nie widziałem ciosu, tylko czułem go, kiedy już trafił. Był silny, zadany z chirurgiczną precyzją; skuliłem się, cofnąłem, ciężko usiadłem na kanapie. Oddech- poleciłem mięśniom, na co splot słoneczny zaproponował, żebym się odczepił. Wnętrzności bolały mnie, krzyczały z bólu i strachu. Jakby z oddali słyszałem własny płytki, przerywany oddech, za który nienawidziłem sam siebie. Następnym razem... następnym razem sukinsyn dostanie pierwszy.
Tylko że wiedziałem, jak będzie naprawdę.
Ojciec złapał mnie za włosy, poderwał mi głowę, zmusił mnie, żebym spojrzał w bok, na Jerome’a.
- Przepraszam cię, chłopcze, ale po prostu musisz mnie wysłuchać. Widzisz go? Sprowadziłem go tu wprost z grobu! Mogę sprowadzić z grobu wszystkich, tylu, ile potrzebuję. Będą dla mnie walczyć, Shane. Nigdy się nie poddadzą. Już czas. Możemy odzyskać miasto, możemy skończyć z tym koszmarem.
Moje zmartwiałe mięśnie odzyskiwały wreszcie sprawność, byłem nawet w stanie wziąć głęboki, choć kurczowy, urywany oddech. Tata puścił mnie, cofnął się o krok. Wiedział wszystko, nawet to kiedy się wycofać.
- Twoja definicja... końca koszmaru... różni się nieco od ... mojej- wydyszałem.- Moja nie obejmuje zombie.- Przełknąłem z wysiłkiem, spróbowałem uspokoić bijące w szaleńczym tempie serce.- Jak ty to robisz, tato? Jakim cudem on w ogóle się tu znalazł?
Ojciec zlekceważył moje pytania. Oczywiście.
- Próbuję ci tylko wytłumaczyć, że najwyższy czas przestać gadać o wojnie, a zacząć ją prowadzić. Możemy wygrać. Możemy zniszczyć je wszystkie.- Przerwał. Płonące oczy czyniły z niego fanatyka, najbliższego kuzyna tych, co to przyklejają sobie bomby do piersi.- Potrzebuję cię, synu. Możemy to zrobić razem.
I to akurat było szczerą prawdą. Facet mógł być chory, mógł być popaprany, ale naprawdę mnie potrzebował. I to było coś, czego mogłem użyć.
- Najpierw powiedz mi, jak chcesz to zrobić. Muszę wiedzieć, pod czym się podpisuję.
- Później.- Klepnął mnie po ramieniu.- Może kiedy już cię przekonam, że to konieczne. Na razie musisz tylko wierzyć, że to możliwe! Udało mi się, Jerome jest dowodem.
- Nie, tato. Powiedz mi jak. Albo jestem z tobą, albo nie jestem. Żadnych sekretów.
Nic z tego co powiedziałem, nie miało sprawić na nim wrażenia kłamstwa, ponieważ nic nie było kłamstwem. Mówiłem to, co chciał usłyszeć. Pierwsza zasada dorastania przy agresywnym ojcu: uczysz się jakoś sobie radzić, jakoś wychodzić na swoje, jakoś unikać ciosów.
Ojciec nie była wystarczająco bystry, aby się zorientować, czego się nauczyłem. Miał jednak instynkt i ten instynkt go ostrzegał, toteż spojrzał nam nie, mrużąc oczy, czoło mu się pomarszczyło.
- Powiem ci, ale najpierw musisz mi udowodnić, że jesteś godny zaufania.
- W porządku. Powiedz mi, czego chcesz.- Co w wiernym przekładzie znaczyło: „Powiedz mi, kogo mam sprać za ciebie”. Jak długo przeciw temu nie protestowałem, tak długo gotów był mi wierzyć.
Miałem szczerą nadzieję, że chodzi mu o Jerome’a.
- Kto był najsilniejszy z tych, którzy zmarli przez ostatnie kilka lat?
Zastanawiałem się chwilę niepewny, czy nie próbuje zastawić na mnie pułapki.
- Jerome?
- A oprócz Jerome’a?
- No... powiedziałbym, że chyba... Tommy Barnes.
Tommy’ego trudno byłoby nazwać nastolatkiem; kiedy oberwał, miał już trzydziestkę z hakiem. Tego wielkiego, twardego, wiecznie złego faceta szerokim łukiem obchodzili wszyscy inni wielcy, twardzi i wiecznie źli faceci. Słyszałem, że zginął w barowej bójce od ciosu nożem w plecy. Komuś, kto próbowałby uderzyć go nożem gdzie indziej, na dzień dobry skręciłby kark.
Tata pokiwał głową z namysłem.
- Wielki Tom? No owszem, może być. W porządku, więc przywołamy jego.
Duży Tom Barnes to ostatnia osoba na tej ziemi, którą chciałbym zobaczyć wstającą z martwych. Już za życia cholerny był z niego kawał sukinsyna, więc wolałem nie wyobrażać sobie nawet, jak śmierć wpłynęła na jego temperament. Ale tylko skinąłem głową.
- Pokaż, co potrafisz-powiedziałem. 

Ojciec zdjął skórzaną kamizelkę, a potem koszulę. W odróżnieniu od spalonych słońcem ramion, twarzy i karku skórę na piersi miał bladą jak śnięta ryba i całą pokrytą tatuażami. Niektóre pamiętałem, lecz nie na wszystkich tusz zdążył zblednąć.
Na przykład na sercu pojawił się nasz rodzinny portret. Patrzyłem na niego i na chwilę zapomniałem o oddychaniu. Owszem, był prymitywny, ale poznałem twarz mamy i buzię Alyssy. Niespodziewanie uświadomiłem sobie, że zdążyłem już prawie zapomnieć, jak wyglądają.
Tata też na niego spojrzał.
- Muszę sobie przypominać- przyznał.
Gardło miałem tak suche, że przy próbie przełknięcia śliny wydawałem dziwny odgłos.
- Jasne- powiedziałem. Wśród innych była też moja twarz, mniej więcej szesnastolatka, upamiętniona w kolorze indygo. Była szczuplejsza niż jest teraz i nawet w formie niezdarnego tatuażu wyrażała więcej nadziei niż teraz. I więcej pewności siebie.
Ojciec wyciągnął prawe ramię ozdobione, jak zauważyłem, świeżym tuszem.
Jego linie się poruszały!
Cofnąłem się o krok. Te linie, wymalowane zwykłym tuszem do tatuażu, nie zachowywały się jak linie tatuażu, w ich zachowaniu nie było nic zwyczajnego, wręcz przeciwnie, obracały się powoli jak podwójna spirala DNA, wędrując pod skórą wokół osi ramienia, w górę i w dół, w górę i w dół.
- Chryste, tato...
- Zrobili mi to w Meksyku. Była tam taki stary ksiądz, który nauczył się tego i owego od Azteków. Oni umieli przywoływać zmarłych, jeśli spoczywali w grobach nie dłużej niż dwa lata i w ogóle byli w przyzwoitym stanie. Używali ich jako rytualnych wojowników.- Ojciec napiął mięśnie, tatuaże napięły się wraz z nimi.- To część tego, co trzeba zrobić.
Zrobiło mi się zimno i mdło. Sprawy posunęły się za daleko, daleko poza granicę tego, co wiedziałem. Ni w pięć, ni w dziewięć pożałowałem, że Clarie nie widzi tego, co się tu dzieje. Byłaby zafascynowana, zaraz zaczęłaby formułować teorie, sprawdzać hipotezy.
Wiedziałaby, co zrobić.
Przełknąłem z wysiłkiem.
- A ta druga część?
- I tu się zaczyna twoja rola.- Tata włożył podkoszulek, ukrywając pod nim naszą rodzinę.- Chcę, żebyś mi udowodnił, że się do tego nadajesz, Shane.
Złapałem łyk powietrza, jakbym się dusił, konwulsyjnie skinąłem głowa. W myślach powtarzałem sobie: „Graj na czas, myśl o tym, co możesz zrobić”. Poza pomysłem odrąbania ręki własnemu ojcu nic jednak nie chciało mi przyjść do głowy.
- Tędy.- Tata podszedł do tylnej ściany pokoju. Były tam drzwi zaopatrzone w przyzwoity zamek. Otworzył go kluczem wyjętym z kieszeni kurtki. Jerome znów parsknął tym swoim upiornym śmiechem, od którego natychmiast dostawałem gęsiej skórki na całym ciele.
- Fakt, możesz przeżyć szok, ale zaufaj mi, to wszystko dla dobra sprawy.
Otworzył drzwi, włączył silne światło wiszącej u sufitu lampy. Ujawniło ono celę, w której siedział przykuty do podłogi wampir. Nie, nie zwyczajny „wampir”, dla taty byłoby to zbyt proste, za łatwe.
Wampirem tym był Michael Glass. Mój najlepszy przyjaciel. Był biały, bledszy niż sama bladość. Nigdy go takim nie widziałem. Na ramionach miał rany od poparzeń, potężne obrzęki od srebra i liczne rozcięcia. Krew kapała na podłogę kropla po kropli. Niebieskie oczy Michaela zmieniły barwę na czerwoną, przerażającą, potworną, nieludzka.
Ale to głos mojego najlepszego przyjaciela wyszeptał: „Pomocy!”. Nie zdobyłem się na to by mu odpowiedzieć. Cofnąłem się, zamknąłem za sobą drzwi.
Jerome znów zarechotał tym swoim śmiechem, więc odwróciłem się, chwyciłem krzesło i zdzieliłem go nim w twarz. Skutek byłby identyczny, gdybym na przykład obsypał go pudrem, bo złapał krzesło, złamał masywne drewno jak zapałkę, odrzucił i trafił. Zatoczyłem się i byłbym upadł, gdyby nie to, że usłużna ściana przyszła mi z pomocą, pozwalając się o siebie oprzeć.
- Przestań! Nie dotykaj mojego syna!
Jerome zastygł w miejscu, jakby wpadł na betonową ścianę, tylko ciągle zginał i prostował palce. Może wyobrażał sobie, że rozrywa mi nimi gardło?
- To mój przyjaciel- warknąłem na ojca.
- Nie. To wampir. Najmłodszy. Najsłabszy. Taki, któremu większość wampirów nie przybędzie natychmiast z pomocą.
Miałem ochotę krzyczeć. Miałem ochotę komuś przyłożyć. Czułem, jak coś we mnie narasta, ręce strasznie mi się trzęsły.
- Co ty mu, do diabła robisz?
Nie wiedziałem już, kim jest ten wpatrujący się we mnie facet w skórzanej kurtce. Wyglądał jak zmęczony motocyklista w średnim wieku z tymi swoimi rozczochranymi siwiejącymi włosami, ziemistą pobrużdżoną twarzą, bliznami i tatuażami. Tylko jego oczy były oczami mojego ojca, a i to zaledwie przez chwilę.
- To wampir- powtórzył.- Nie jest twoim przyjacielem, Shane. Musisz to zrozumieć i zaakceptować: twój przyjaciel nie żyje tak samo jak ten tu Jerome. Nie możesz sobie pozwolić na to, żeby myśleć inaczej i żeby przeszkadzało ci to zrobić co konieczne. Kiedy pójdziemy na wojnę, załatwimy ich wszystkich. Wszystkich bez wyjątku.
Michael bawił się u nas w domu. Mój ojciec rzucał mu piłkę, kołysał go na huśtawce i serwował ciasto na jego urodzinowych przyjęciach.
I nic z tego już go nie obchodziło.
- Jak...?- Szczęki mnie bolały. Zaciskałem zęby, czułem, jak drżą mi ręce.- Jak to robisz? Co ty z nim wyprawiasz?
- Wykrwawiam go, zbieram i przechowuję krew. Czyli robię z wampirem to, co wampiry robią z nami, ludźmi. Zaklęcie składa się z dwóch części: tatuażu i wampirskiej krwi. To obcy nam stwór, Shane, nie zapominaj o tym.
Michael nie był obcym mi stworem. A w każdym razie nie tylko, tak jak nie tylko stworem było to, co tata wydobył z grobu Jerome’a, skoro już przy tym jesteśmy. Jerome nie był jedynie bezmyślną maszyną do zabijania, bezmyślne maszyny do zabijania nie zabijają czasu lekturą przygód Dorotki i psa Toto. One nawet nie wiedzą, że istnieje czas do zabijania. W tej chwili widziałem to w rozwartych szeroko pożółkłych oczach. Widziałem ból. Strach. Gniew.
- Chcesz tu być?- spytałem Jerome’a tak po prostu. Przez krótką chwilę wydawał mi się chłopcem. Przerażonym, złym, skrzywdzonym małym chłopcem.
- Nie. Boli.
Nie miałem zamiaru dopuścić, by tak się działo dalej. Nie z Michaelem czy choćby i z nim.
- Tylko mi się tu nie rozczulaj, Shane- powiedział ojciec.- Zrobiłem to, co trzeba było zrobić. Nic się nie zmieniłeś. A ja myślałem, że stałeś się mężczyzną.
Kiedyś natychmiast spróbowałbym udowodnić mu, że się myli, walcząc z kimś, być może z Jerome’em. A może i z nim. Ale teraz tylko spojrzałem na niego i powiedziałem:
- Byłbym naprawdę słaby, tato, gdybym dał się złapać na to zużyte wyświechtane gówno.- Podniosłem ręce, zacisnąłem dłonie w pięści, a potem opuściłem je bezwładnie.- Niczego nie muszę ci udowadniać. Już nie.
Wyszedłem z domu. Z bagażnika pokrytego warstwą pyłu czarnego samochodu wyjąłem łom. Tata obserwował mnie, stojąc na progu, blokując wejście.
- Co chcesz, do diabła, zrobić?
- Powstrzymać cię.
Próbował uderzyć mnie, kiedy szedłem po schodach. Tym razem dostrzegłem, jak wyprowadza cios, widziałem go wypisany na twarzy ojca, nim impuls z mózgu dotarł do jego pięści. Odchyliłem się, złapałem go za rękę, pchnąłem twarzą na ścianę.
- Nawet nie próbuj- powiedziałem, unieruchamiając go niczym przyszpilonego owada, aż poczułem, że rozluźnia mięśnie i przestaje walczyć. Na ten sposób... na inne nie przestawał walczyć nigdy.- Z nami koniec, tato. Raz na zawsze. To naprawdę koniec i proszę, nie prowokuj mnie, bo na Boga, bardzo chciałbym zrobić ci jakąś krzywdę.
Powinienem wiedzieć, że tata tak po prostu się nie podda. Gdy tylko go puściłem, pochylił się i z całej siły wbił mi łokieć w obolały brzuch. Musiałem się cofnąć. Potrafiłem już odczytać jego ruchy, więc udało mi się uniknąć podstawienia nogi.
- Jerome!- krzyknął.- Powstrzymaj mojego...
Miał zakończyć słowem” syna”, lecz nie mogłem dopuścić do włączenia Jerome’a w tą zabawę, bo skończyłaby się, nim zaczęła na dobre. Więc uderzyłem ojca w twarz. Mocno, z całą siła gniewu i złości, które gromadziły się we mnie od lat, i bólu, i strachu. Cios ten poczułem całym ciałem, każdą kością, ramię zapłonęło mi przeraźliwym bólem, skóra na kostkach palców popękała,
Tata padł na podłogę z wywróconymi oczami. Przez chwilę stałem nad nim dziwnie chłodny i beznamiętny, nie czując nic. Dostrzegłem, że powieki mu drżą, Nie będzie długo nieprzytomny.
Przeszedłem szybko przez pokój, mijając nieruchomego Jerome’a. Otworzyłem drzwi do celi.
- Michael?
Ukucnąłem. Mój przyjaciel odrzucił zakrywające mu białą twarz złociste włosy, spojrzał na mnie przedziwnie głodnymi oczami. Wyciągnąłem rękę, pokazałem mu zapiętą na przegubie bransoletkę.
- Obiecaj mi, człowieku, że jeśli cię stąd wyciągnę, żadnego gryzienia. Lubię cię, ale nic z tych rzeczy.
Michael roześmiał się ochryple.
- Ja też cię lubię, bracie, Tylko wyciągnij mnie stąd w cholerę.
Użyłem łomu do podważenia desek podłogi i wyrwania uchwytów, do których przymocowane były łańcuchy. Miałem rację, ojciec był zbyt sprytny, by zrobić je z czystego srebra, zbyt miękkiego, łatwego do zerwania. Były tylko posrebrzane. Michaelowi dały radę, nie powstrzymałyby jednak starszych wampirów.
Wystarczyło wyciągnąć pierwsze dwa, wampirska siła mojego przyjaciela pozwoliła zerwać pozostałe. Pochyliłem się, żeby pomóc mu się podnieść, i nim zdążyłem sobie uświadomić, co się dzieje, poczułem jego rękę na gardle i już leżałem na wznak na podłodze. Ostre szpony wbiły mi się w skórę, spojrzenie nieruchomych oczu tkwiło w rozcięciu na głowie.
- Żadnego gryzienia- powtórzyłem słabo.- Tak?
- Oczywiście.- Głos Michaela zdawał się dobiegać skądś z bardzo daleka, spoza orbity Marsa. Oczy płonęły mu jak latarnie sztormowe, czułem drżenie każdego mięśnia jego ciała.- Niech ci ktoś opatrzy to rozcięcie. Kiepsko wygląda.
Puścił mnie i mniej więcej o połowę wolniej niż normalny wampir przeskoczył do drzwi. Tata mógł powstrzymać Jerome’a przed policzeniem mi kości, ale nie miał zamiaru krępować się wobec wampira, a ten wampir dysponował połową swej normalnej siły... połową w najlepszym przypadku. Raczej nie byłaby to równa walka.
- Michael- powiedziałem, opierając się o ścianę obok niego.- Idziemy razem pod okno. Uciekaj i nie oglądaj się na mnie. Słońce jest wystarczająco nisko, żebyś zdołał dotrzeć do samochodu.- Chwyciłem kawałek srebrnego łańcucha, owinąłem go wokół dłoni.- Niech ci do łba nie strzeli kłócić się ze mną teraz!
Spojrzał na mnie, jakby chciał powiedzieć: „Żartujesz czy co?”, ale tylko skinął głową.
Poruszaliśmy się szybko. I razem. Jerome’a wziąłem na siebie; uderzyłem go w zęby, popierając siłę ciosu całym ramieniem. A na dłoni miałem przecież łańcuch.
Chciałem go tylko usunąć z drogi, lecz Jerome zawył, zrobił krok w tył, potknął się, wyciągnął ręce, jakby zamierzał mnie odepchnąć, Czas jakby się cofnął o wiele lat, jakbyśmy znów byli w gimnazjum: on największy i najsilniejszy z chłopaków, ja dysponujący wreszcie masą i mięśniami umożliwiającymi obronę przed jego zaczepkami. Takim samym dziewczęcym gestem bronił się przede mną, kiedy ośmieliłem się oddać mu po raz pierwszy. To mnie na moment wytrąciło teraz z równowagi.
Wystrzelona z kuszy z przeciwległego kąta dużego pokoju strzała świsnęła mi nad głową i wbiła się, drżąc, w drewnianą ścianę.
- Stój- rozkazał tata ochrypłym głosem. Ciągle klęczał, ale był całkiem przytomny i zły, bardzo zły. Nałożył na cięciwę kolejną strzałę i ten strzał nie miał już być ostrzegawczy.
- Uciekaj!- wrzasnąłem do Michaela i jeśli przemknęła mu myśl, by odtworzyć strzelaninę w OK. Corral, to mój wrzask wybił mu z głowy takie głupoty. Skoczył przez najbliższe okno, wylądował na ziemi w chmurze odłamków szkła i pobiegł do samochodu. Miałem rację, słońce zachodziło i było już za nisko, żeby wyrządzić mu jakąś zdecydowaną szkodę. Szarpnął drzwi od strony kierowcy, rzucił się szczupakiem do środka, usłyszałem ryk silnika i krzyk: „Shane! Chodź!”.
- Za sekundę- odkrzyknąłem. Patrzyłem na ojca i na poruszający się tatuaż. Kusza wymierzona była wprost w moją pierś. Podniosłem łom, zakręciłem owiniętym na dłoni łańcuchem.
- I?- spytałem.- Twój ruch, tato. Co teraz? Chcesz, żebym stoczył walkę w klatce z martwym Jerome’em? To cię uszczęśliwi?
Ojciec patrzył nie na mnie, tylko na martwego Jerome’a skulonego w kącie. Udało mi się zrobić mu prawdziwą krzywdę, a może wszystkiemu winien był łańcuch? W każdym razie połowę twarzy miał częściowo poparzoną, a częściowo już gnijącą. Płakał. Szlochał, jakby się dławił.
Znałem to spojrzenie, którym obrzucił go tata, patrzył na mnie w ten sposób więcej razy, niż potrafiłbym zliczyć. Z rozczarowaniem.
- Mój syn- powiedział z obrzydzeniem.- Wszystko psuje.
- Sądzę, że Jerome jest bardziej twoim synem niż ja.
Podszedłem powoli do frontowych drzwi. Nie zamierzałem dać ojcu satysfakcji, że zobaczy mnie uciekającego. Wiedziałem, że trzyma w ręku kuszę i że kusza ta jest gotowa do strzału.
I wiedziałem, że jest wymierzona w moje plecy.
Usłyszałem brzęk cięciwy i szum przecinającej powietrze strzały podobny do dźwięku, jaki wydaje darty jedwab. Nie miałem nawet czasu, żeby się przestraszyć, byłem tylko głęboko rozczarowany.  

Strzała nie trafiła mnie ani też nie chybiła. A kiedy odwróciłem się już w drzwiach, zobaczyłem, że strzała o srebrnym grocie przebiła czaszkę Jerome’a. Właśnie ześlizgiwał się na podłogę martwy. Całkowicie miłosiernie martwy.
„Czarnoksiężnik z Krainy Oz” leżał grzbietem do góry tuż przy jego dłoni.
- Synu- powiedział ojciec, odkładając kuszę- nie odchodź, proszę. Potrzebuję cię, naprawdę cię potrzebuję.
Potrząsnąłem głowa.
- To... coś... to coś wytrzyma zaledwie kilka dni. Tatuaż. Już blednie. Nie mam czasu na bzdury, Shane. Wszystko trzeba zrobić teraz.
- Więc wygląda na to, że szczęście cię opuściło.
Ojciec napiął kuszę, Skręciłem w prawo, do przedpokoju, przeskoczyłem zrujnowaną kanapę, wylądowałem na spękanej pofalowanej podłodze kuchni. Śmierdziało tu obrzydliwie chemikaliami. Na blacie stało akwarium wypełnione mętnym płynem, a obok niego akumulator samochodowy.
Domowe laboratorium do posrebrzania łańcuchów.
Była tu także stara lodówka z lat pięćdziesiątych, o zaokrąglonych rogach. Drżała i powarkiwała głośno. Otworzyłem ją.
Tata przechowywał krew Michaela w butelkach, starych brudnych butelkach po mleku, wyjętych zapewne ze stosu leżących w kącie śmieci. Złapałem wszystkie pięć, rzucałem przez okno po jednej, mierząc w wielki kamień sterczący z ziemi przy pniu drzewa.
Trzask, trzask, trzask, trzask...
- Przestań!- Ojciec dosłownie wypluł to słowo. Kątem oka widziałem, jak mierzy we mnie z kuszy.- Zabiję cię, Shane, przysięgam, że cię zabiję.
- Tak? No to dobrze zrobiłeś, że wytatuowałeś moją twarz na piersi. Razem z całą martwą rodziną.
Odchyliłem się gotów do rzutu.
- Mogłem ożywić twoją matkę. Może i siostrę też. Nie rób tego.
O Boże! Na moment przed oczami zobaczyłem obrzydliwą czarną mgłę.
- Jeśli rzucisz tę butelkę- szepnął tata- pozbawisz je jedynej szansy na życie.
Przypomniałem sobie Jerome’a, obwisłe mięśnie, szorstką skórę, strach i rozpacz w jego oczach.
Chcesz tu być?
Nie, boli.
Ostatnia butelka krwi Michaela poleciała w powietrze. Śledziłem jej lot i widziałem, jak rozbija się, pryskając czerwienią.
Myślałem, że mnie zabije. Może i on myślał, że mnie zabije? Czekałem, lecz nie strzelił.
- Walczę w imieniu ludzkości- powiedział. To był jego ostatni i najlepszy argument. Do tej pory zawsze na mnie działał. Tym razem jednak odwróciłem się i spojrzałem mu w oczy.
- Może. Ale sam dawno przestałeś być człowiekiem- powiedziałem. Minąłem go w drodze do wyjścia. Nie zatrzymał mnie.

Michael prowadził jak szaleniec. Kurz spod kół samochodu wznosił się do góry chyba na kilometr. Po drodze raz za razem pytał mnie, jak się czuję. Nie odpowiadałem, przyglądałem się tylko wspaniałemu zachodowi słońca i samotnemu rozpadającemu się domowi, który niknął w oddali.
Przemknęliśmy obok znaku na granicy Morganville, gdzie zawsze stał zaczajony policyjny wóz. Wyprzedził nas i zatrzymał. Michael zwolnił, zjechał na pobocze, wyłączył silnik. Podmuch pustynnego wiatru zakołysał samochodem.
- Shane?
- Tak.
- On jest niebezpieczny.
- Wiem
- Nie mogę tak po prostu zapomnieć. Sam widziałeś...
- Widziałem- przerwałem mu.- Wiem.
„Ale ciągle jest moim ojcem”- krzyczał przerażony chłopczyk ciągle we mnie obecny. Jest wszystkim, co mam.
- Więc co mam im powiedzieć?- spytał Michael.
- Prawdę- zdecydowałem. Wiedziałem, że jeśli wampiry z Morganville dopadną go, ojciec zginie straszną śmiercią; jeden Bóg wie, czy naprawdę sobie na nią zasłużył.- Ale daj mu pięć minut. Tylko pięć.
Michael patrzył na mnie, a ja nie potrafiłem powiedzieć, o czym myśli. Znałem go właściwie całe życie, lecz teraz, przez tę bardzo długą chwilę, był dla mnie tak obcy jak ojciec.
Umundurowany lokalny gliniarz postukał w okno od strony kierowcy. Michael opuścił je posłusznie. Glina nie był przygotowany na obecność za kierownicą wampira i widziałem, jak szuka właściwych słów... innych od tych, których użyłby w przypadku człowieka.
- Nie jechał pan przypadkiem odrobinę za szybko?- spytał.- Czy coś się stało?
Michael spojrzał na oparzeliny na przegubach rąk, bezkrwawe cięcia na ramionach.
- Taaa... – powiedział słabo.- Potrzebuję... lekarza.
Opadł na kierownicę. Gliniarz krzyknął ze zdziwienia i pobiegł do samochodu, by wezwać pomoc przez radio. Położyłem mu rękę na ramieniu. Oczy miał zamknięte, kiedy jednak tak na niego patrzyłem, wyszeptał:
- Prosiłeś o pięć minut.
- Ale nie szukałem kandydata do Oskara za drugoplanową rolę męską- odparłem równie cicho.
Michael bezbłędnie grał wampira w śpiączce przez wymagane pięć minut, a potem oprzytomniał i udało mu się zapewnić gliniarza oraz załogę karetki, że wszystko jest w najlepszym porządku. Opowiedział im o moim ojcu.
Znaleźli Jerome’a, nadal i na zawsze martwego, z głową przebitą wystrzeloną z kuszy strzałą ze srebrnym grotem. Znaleźli leżący obok niego egzemplarz „Czarnoksiężnika z Krainy Oz”.
Nie znaleźli śladu po Franku Collinsie.
Nieco później tej nocy, około dwunastej, siedziałem z Michaelem na progu naszego domu. Ja ściskałem w dłoni butelkę absolutnie nielegalnego piwa, Michael dopijał szóstą butelkę krwi; udawałem, że jej nie widzę. Drugą ręką obejmował Eve, która zarzucała nas pytaniami w tempie karabinu maszynowego aż do chwili, gdy wreszcie osłabła i oparła się o mojego przyjaciela senna i najwyraźniej szczęśliwa.
A jednak nie wystrzelała całej amunicji.
- Hej- powiedziała, patrząc na Michaela wielkimi podkrążonymi oczami.- Ale poważnie, można wskrzesić martwego wampirskim sokiem? Tak nie powinno być.
Michael omal nie udławił się krwią, którą właśnie przełykał.
- Wampirskim sokiem? Niech cię, Eve. Dzięki za troskę.
Dziewczyna natychmiast przestała się uśmiechać.
- Gdybym nie żartowała, zaczęłabym wrzeszczeć.
- Wiem.- Michael przytulił ją mocno.- Ale to już koniec.
Siedząca obok mnie Claire do tej pory zachowywała się bardzo spokojnie. Nie piła- oczywiście nawet gdyby chciała, i tak byśmy jej nie pozwolili, miała w końcu zaledwie szesnaście lat- i prawie się nie odzywała. A także nie patrzyła na mnie, tylko gdzieś tam, w teksańską noc Morganville.
Kiedy wreszcie przemówiła, powiedziała:
- On wróci, prawda? Twój tata nie ma zamiaru zrezygnować?
Spojrzeliśmy na siebie, Michael i ja.
- Nie- przyznałem.- Prawdopodobnie nie ma zamiaru zrezygnować. Ale trochę potrwa, nim zdoła się pozbierać. Spodziewał się, że pomogę mu zacząć tę wojenkę, no i sam przyznał, że czas mu się kończy. Potrzebuje zupełnie nowego planu.
Claire westchnęła, wzięła mnie pod rękę.
- Znów coś wymyśli.
- Będzie musiał myśleć beze mnie.- Pocałowałem jej miękkie ciepłe włosy.
- To dobrze- westchnęła.- Zasługujesz na coś lepszego.
- Mam dla ciebie wiadomość- powiedziałem.- Już dostałem coś lepszego.
Stuknęliśmy się z Michaelem butelkami. Wypiliśmy za to, że przeżyliśmy.
Tym razem.
 


Rachel Caine
opowiadanie z książki: Nieśmiertelni. Miłosne opowieści wampiryczne

poniedziałek, 19 sierpnia 2013

Złe miejsce, zły czas

  Richard Morrell spojrzał na mężczyznę siedzącego naprzeciwko niego - drżącego, bladego, całego we krwi, która jak stwierdził personel pogotowia nie jest jego - i powiedział:
- Zacznijmy od początku. Przedstaw się. - Ton utrzymywał neutralny, ponieważ nie był jeszcze pewien jakie podejście podjąć. Facet wyglądał na zbyt roztrzęsionego, żeby na niego naciskać i zbyt paranoiczny by być życzliwym.
  Najwyraźniej mężczyzna słusznie obrał rzeczowy kierunek, bo zamrugał, a zakrwawioną dłonią potarł spocone czoło i powiedział:
- Oni nie żyją. Oni nie żyją, racja? Moi przyjaciele?
- Porozmawiajmy o Tobie - powiedział Richard bardzo bacznie - Jak masz na imię?
- Brian. Brian Maitland.
- Skąd jesteś, Brian? - Richard uśmiechnął się lekko - Wiem, że nie jesteś stąd.
- Dallas - powiedział Maitland - Byliśmy, wiesz, tylko przejazdem, myśleliśmy...Jezu, to wyglądało jak coś łatwego, wiesz? Żadna wielka sprawa. Nie chcieliśmy nikogo skrzywdzić. Chcieliśmy tylko pieniądze.
- Po kolei, Brian. Jak się nazywają twoi przyjaciele?
- Joe. Joe Grady. I Lavelle Harvey. Lavelle była dziewczyną Joe'go. Przysięgam, oficerze, byliśmy tylko przejazdem. Myśleliśmy...widzieliśmy otwarty bank w nocy, myśleliśmy...zorientowaliśmy...
- Myśleliście, że to będzie łatwa akcja - powiedział Richard. - Tak mówiłeś. Więc co się zdarzyło?
- Ja...ah... - Maitland wydał z siebie głośne westchnienie. Richard skinął na jednego z dwóch policjantów stojących w rogu pokoju - na człowieka - i poprosił o przyniesienie kawy. Poczekał aż parujący styropianowy kubek znalazł się w dużych, zakrwawionych dłoniach Maitlanda.
- Jesteś już bezpieczny - powiedział Richard, co tak naprawdę nie było prawdą - Powiedz mi co się stało w banku.
  Maitland napił się kawy, a potem przełknął konwulsyjnie, nie wydawało się, żeby kawa była za gorąca, żeby aż parzyła. Jego oczy miały ten straszny dystans do tego, co Richard dobrze znał.
- Była tam ta dziewczyna - powiedział - Dość mała rzecz zatrzymująca wypłacanie w kasowym okienku. Joe wziął na siebie strażnika, Lavelle zajęła się kilkoma osobami w holu, a ja złapałem tą dziewczynę.
- Opisz ją - powiedział Richard.
- Nie wiem, ładna. Blondynka. Miałem buzię za nią. - potrząsnął głową. - Ciągle mówiła mi, że byliśmy w złym miejscu o złym czasie, w cholernie złym mieście. Wkurzyła mnie. Ale miała rację.
  Napił się więcej kawy, rzucając nerwowe spojrzenia na Richarda widocznego w nocnym świetle rzucanym przez zakratowane okna. Ani razu nie spojrzał na policjantów stojących za nim. Richard zorientował się, że blokował wiedzę o tym, że ktoś z nich może nie być człowiekiem.
- Ta dziewczyna - Richard powiedział cicho - Co zrobiłeś z nią?
- Nic - powiedział Maitland, a następnie się poprawił - Okej uderzyłem ją. Wystarczyło, żeby ją uciszyć. I wtedy Joe strzelił do strażnika, a ktoś włączył alarm bezpieczeństwa. Wtedy pręty zamknęły drzwi. Nie mogliśmy się wydostać. Dlaczego, do cholery, chcą nas trzymać w banku z klientami? Czy nie chodzi o to, aby wywabić nas na zewnątrz? Czy wy ludzie nie wiecie nic na temat bezpieczeństwa?
- Powiedziałeś, że Joe zastrzelił strażnika. Co się stało potem?
- Strażnik... - Głos Maitlanda był głośny, a potem ucichł. Pokręcił głową. W jego wilgotnych oczach stanęły łzy - to niemożliwe, człowieku. Widziałem jak upadł. Joe umieścił cztery kule w jego piersi, a on nie miał żadnej kamizelki. Widziałem krew. - Maitland przełknął ślinę konwulsyjnie, dławiąc się swoim strachem. - A potem wstał. Nigdy nie widziałem, żeby ktoś to zrobił. Jasne, można zobaczyć facetów na dragach czy czymś takim, którzy nie wiedzą, że byli postrzeleni i mogą przez chwilę postać, zanim nie upadną, ale to nie jest normalne, wiesz? To był tylko zwykły pracujący facet. On nie mógł tak po prostu wstać.
  Maitland zaczął się znowu trząść i napił się więcej kawy. Kiedy odłożył kubek był już pusty. Richard skinął o dolewkę i poczekał. Maitland nie wydawał się jakby potrzebował tego. Chciał się go pozbyć.
- Joe, on oczyścił broń, ale strażnik dalej stał. Obserwowałem ich, więc nie mogłem zobaczyć co się stało Lavelle, ale usłyszałem jej krzyk. A potem po prostu przestała. Joe... ten strażnik, z nim było coś nie tak, stary, nie wiem, to wyglądało jakby był opętany czy coś takiego. Jego oczy zrobiły się całe czerwone, a on...on... - Maitland spojrzał w dół - Nie uwierzysz mi.
  Richard usiadł na krześle z prostym oparciem, przymknął oczy i powiedział:
- Strażnik ugryzł twojego przyjaciela w gardło i wypił jego krew.
- Hm... - Maitland wydawał się zaskoczony - Tak. Tak po prostu. A potem on...uh...
- Złamał mu kark.
- Tak.
- To samo zdarzyło się Lavelle, prawda?
- Tak. Jedna z osób pracujących w banku, myślę, że kasjer był taki jak strażnik. Wiesz, zły. A potem dziewczyna...
- Ta którą uderzyłeś.
- Tak ta. Powiedziała mi, że umrę i się śmiała. Chciałem ją zastrzelić, ale strażnik, który był cały we krwi Joe'go chwycił mnie od tyłu i rzucił mnie przez pokój. Wylądowałem na Lavelle. - Maitland ukrył twarz w drżących dłoniach - Myślałem, że będę następny.
  Ktoś zapukał do drzwi. Richard skinął głową na zgodę, a policjant wampir stojący obok nich przekręcił gałkę. Weszła siostra Richarda, Monica Morrell.
  Richard starał się nie zareagować, ale jego serce zaczęło bić znacznie szybszym rytmem, a furia uderzyła go gorącym po skroniach. Wyglądała okropnie - i wiedział, że to dużo dla niej znaczy. Była w szpitalu, ale nigdy im nie wybaczy, że wypuścili ją zakrwawioną, ze zmierzwionymi włosami i z bandażem owiniętym wokół głowy. Jej skóra była blada, a oczy miała podkrążone. Bez makijażu. Designerska bluzka została zniszczona - podarta i poplamiona.
  Jedno jej ramie było na temblaku.
  Richard siedział na swoim miejscu, zachował obojętny wyraz twarzy i powiedział:
- Monica to jest człowiek, który Cię zranił?
  Monica podeszła do Richarda, na tyle blisko by go dotknąć. Nie dotknęła.
- Tak - powiedziała - To jest syn...
- Widzisz? Jest cała. Jesteś cała, prawda, pani? - Maitland przerwał jej, niemal maniakalnie chciał ją odstawić na bok.
  Monica syknęła jak kot, a jej oczy płonęły czystą furią. Richard wyciągnął rękę i położył dłoń na jej zdrową rękę - tylko lekko ją trzymał. Wiedział, że jego siostra jest na tyle silna, żeby uciec.
- Umrzesz - powiedziała Monica - Tak jak twoi przyjaciele. Frajerzy.
- Wyprowadź ją - powiedział Richard do policjanta wampira - Porozmawiam z nią później. Zaprowadź ją do mojego biura.
  Gdy Monica wyszła powietrze wydawało się jeszcze gorące. Maitland też to czuł i otarł pot z czoła.
- Słuchaj - wypalił. - Spieprzyłem, okej? Ale to nie był mój pomysł, ja tylko...to był Joe, Joe powiedział, że to będzie łatwe i zobacz co się stało, Joe nie żyje, Lavelle nie żyje. Chcesz mnie zamknąć, w porządku. Po prostu...nie zamykaj mnie tutaj. Nie w tym mieście, okej? Tu jest coś nie tak. Chcę wrócić do Dallas. Do diabła, wyślij mnie do Huntville, gdziekolwiek, byle nie tu, okej?
  Richard wzruszył ramionami.
- Twój adwokat jest tutaj - powiedział - Myślę, że lepiej z nim porozmawiać zanim powiesz coś innego.
- Ale... ja nie chcę adwokata. Słuchaj, ja chcę się tylko przyznać, wyślij mnie do więzienia, proszę, ale tylko nie...
  Richard wstał. Pochylił się nad biurkiem, dłońmi płasko na ciepłej powierzchni i spojrzał prosto w twarz Maitlandowi.
- Zraniłeś moją siostrę - powiedział - I to przewiało twoją jedną szansę na opuszczenie tego miasta żywym.
  Maitland otworzył usta i próbował coś powiedzieć, ale nic z tego nie wyszło. Richard odwrócił się i wyszedł z pokoju przesłuchań i dołączył do Olivera po drugiej stronie. Wampir stał w milczeniu z założonymi rękoma, patrząc na Maitlanda przez szybę. Jego oczy świeciły bardzo słabo w ciemności.
- Czy on naprawdę ma prawnika? - Oliver zapytał, z ciekawości, pomyślał Richard. To nie ma znaczenia.
- Jasne. Jessie Pottsdam.
  Oliver roześmiał się, a Richard zobaczył błysk kłów w słabym świetle.
- Naprawdę nigdy nie należy być lekceważącym, mój chłopcze. - powiedział - Pewnego dnia będziesz bardzo dobrym burmistrzem w tym mieście.
  Richard wciąż bez wyrazu patrzył przez szybę na Maitlanda. Dwaj policjanci siedzieli z nim, a teraz Jessie Pottsdam poszedł do pokoju, wyglądał w każdym calu na adwokata. Wyraźny czarny garnitur, biała koszula, starannie zawiązany czerwony krawat. Drogie buty i skórzana teczka.
  Jessie uśmiechnął się do swojego klienta, a jego oczy płonęły jaskrawą czerwienią.
  Maitland krzyknął. Oliver wyciągnął rękę i wyłączył głośnik.
- Nie wierzę, że musimy obserwować reszte - powiedział - Sprawiedliwość jest szybka.
  Richard w każdym razie oglądał, czuł skręcanie w brzuchu. To musi byc skończone. Był kłamcą, zabiliby wszystkich w tym banku, w tym Monice.
  To jest sprawiedliwość.
  Ale tak naprawdę nie czuje się tego.

Rachel Caine
tłumaczenie: Patty



poniedziałek, 12 sierpnia 2013

Ksiega 10

Już 24 września możemy się spodziewać premiery kolejnej części Wampirów z Morganville!


Wampiry z Moraganville Księga 10
Wyjazd z Morganville
Morganville staje się zbyt niebezpieczne, by być domem dla śmiertelnej osiemnastolatki. Lecz to nie jedyne miasto, którym rządzą nieumarli…

Claire nigdy nie myślała, że mogłaby wyjechać z Morganville. Ale kiedy dostaje się na wymarzone studia, nie może zmarnować szansy. Zwłaszcza że pomiędzy nią a jej chłopakiem Shane’em nie układa się najlepiej...
Nowa uczelnia jest ekscytująca, lecz Claire wciąż myśli o Shanie i przyjaciołach. Tym bardziej że jest studentką ambitnej doktor Anderson, która mieszkała w Morganville. I bardzo się interesuje wynalazkiem Claire, dzięki któremu można bardzo się interesuje wynalazkiem Claire, dzięki któremu można zneutralizować instynkty wampirów. .
Lecz eksperymenty przeprowadzane przez doktor Anderson na żywych obiektach przynoszą przerażający efekt. Program wymyka się spod kontroli, a Claire zaczyna się zastanawiać, czy wyjazd z Morganville nie był ostatnim błędem, jaki popełniła w życiu...

sobota, 6 kwietnia 2013

Moi drodzy pytacie się, kiedy będzie nowy wpis, niestety w najbliższym czasie nie będzie, gdyż nie mam czasu na tłumaczenie :( Dlatego poszukuje osoby, która potrafi dobrze tłumaczyć teksty i chciałaby mi pomóc, jeżeli jest taka osoba, prosze o kontakt na gg: 3923499

xoxo
Patty

środa, 20 marca 2013

Gorycz Krwi

Już 28 maja tego roku możemy się spodziewać premiery kolejnej części, czyli:


Wampiry z Morganville Księga 9
Gorycz Krwi

W Morganville zaczyna się polowanie… na ludzi.

Czy śmiertelna siedemnastolatka zdoła ocalić od śmierci, tych których kocha?


Przez lata ludzie i wampiry z Morganville żyli obok siebie, nie atakując się nawzajem. Jednak teraz gdy odwieczni wrogowie nieśmiertelnych zostali pokonani, wampiry poczuły zew swojej natury. A ludzie zdali sobie sprawę, że teraz oni są zwierzyną....

Claire nie zamierza stawać po żadnej ze stron. Ma przyjaciół również wśród nieśmiertelnych. Ale śmiertelne niebezpieczeństwo wystawia tę przyjaźń na ciężką próbę – tak jak i miłość Claire i Shane’a...


xoxo
Patty

sobota, 16 lutego 2013

Eve Rosser

Michael!!!!!

Poważnie, Shane, NIE CZYTAJ TEGO!
OSOBISTE I PRYWATNE, CZYLI NIE DO CZYTANIA DLA CIEBIE, SHANIE COLLINSIE!!!!!! POWAŻNIE!!!!

Słońce już wschodzi, a ja siedzę tutaj pisząc, ponieważ potrzebuję komuś o tym powiedzieć, ale nikt poza mną nie śpi. Nie spałam całą noc.
Michael przyszedł się ze mną zobaczyć ostatniej nocy, mieliśmy dużo do obgadania, zaczynając od jego powrotu do żywych i mnie... i mnie czekającą, żeby nie był martwy. Był też pocałunek. Słodkie, gorące pocałunki, a Michael nie ma za dużo w sobie z dżentelmena, choć myślę, że chciałby nim być; dobił do drugiej bazy cholernie szybko, co dla mnie akurat pasowało, serio, byłam zadowolona, że mogę zdjąć koszulkę z dekoltem. I jego koszulkę i wow. Wow. On ma najpiękniejszą skórę. Nie mogłam przestać go dotykać.
Poważnie - on jest taki seksowny, racja? TAK.
Myślę, że on potrzebuje poczuć... że znów żyje. I tak to jest ironia, że wybrał mnie do tego, ponieważ halo jestem Gotką? Ale stary, to było ciepłe, gorące i gorętsze i zaraz potem zaczęliśmy tę rozmowę, wiesz jedną z tych czy jestem dziewicą, ponieważ doszliśmy do trzeciej bazy i razem zaczęliśmy myśleć o ważnych rzeczach, które już nie były w basebollu.
I wtedy się rozpłakałam. PŁAKAŁAM jak jakaś uczennica, brak mi słów. Myślę, że to było po prostu... och, wszystko. Nie miałam czasu na oddech, odkąd dowiedziałam się, że Michael był półmartwy, a zaraz potem pojawił się ojciec Shane'a i jego przyjaciele motocykliści próbowali mnie zgwałcić i... taa. Tego było po prostu za dużo.
Sądzę, że Michael był w szoku, ale zrobił męską rzecz: trzymał mnie. Pod kołdrą przysunął się bliżej do mnie nadal będąc w połwoie ubranym i przysięgam, że czułam się jakby nie było nic na świecie poza nim i mną. Czułam się... bezpiecznie. I spokojnie, od razu przestałam płakać.
Powiedział mi, że tylko się pyta, bo nie chce mnie skrzywdzić, jeśli mieliśmy... no wiesz co. Był słodki. Ale widziałam to pytanie w jego oczach, jakby naprawdę chciał wiedzieć dlaczego to pytanie sprawiło, że się rozpłakałam, a ja mu opowiedziałam wszystko.
Opowiedziałam mu o Brandonie. O tym jak krążył wokół mojego domu, kiedy byłam młoda - za młoda, aby wiedzieć lepiej, a moi rodzice w ogóle nie zwracali na to uwagi, bo on był naszym Opiekunem, a czego pragnął Brandon to zawsze to dostawał. Nawet jeśli to były twoje dzieci.
Dowiedziałam się później, że oni wiedzieli, że to nie była umyślna ignorancja. Że mój tata sprzedał dostęp do mnie o awans w firmie butelkowania. Nie wiem za co sprzedał Jasona. Tanio, co?
I nie mówię tutaj o śladach po ugryzieniu, nie, Brandon był w tym ostrożny. Miał zasady jak żyć, a gryzienie dzieci było czymś karalnym, przez długi czas. Ale wszystko inne...Robiłam wszystko, aby utrzymać go z dala. Udało mi się. Wiedziałam, że pójdzie potem do Jasona, a on nie jest w stanie z nim walczyć.
I tak jak moi rodzice, ja nic nie zrobiłam, żeby to zatrzymać. Ocaliłam tylko siebie.
Powiedziałam o tym wszystkim dla Michaela, szeptaliśmy prawie dotykając się ustami, a on ciągle mnie trzymał. Nic nie mówił, a nie widziałam jego twarzy; wyłączyliśmy światło. Był bardzo cichy. Czułam się jakbym nawaliła, jakby on miał tylko powiedzieć, że jest mu przykro, dużo błąd, włożył swoją koszulkę z powrotem i chciał wyjść... byłam tego pewna. Dlaczego on chciałby być ze mną? Kto by chciał po czymś takim?
Ale potem on mnie pocałował jeszcze raz i powiedział, że chce mi pokazać, że nie musi tak być. Tak jak to było z moim pierwszym facetem, płacząc, bojąc się i czując ból. Chciał być w porządku, być doskonały.
I oczywiście było tak jakby była blisko słońca, nie było czasu na romans. Więc on po prostu... został. I przytulał mnie. Opowiedział mi historie, wspaniałe historie o dorastaniu Michaela Glass'a i miałam go ochotę słuchać zawsze.
Zniknął z łóżka o świcie. Próbowałam go zatrzymać. Naprawdę.
Więc jestem tutaj pisząc, ponieważ nie sądzę, że tak będzie zawsze, zawsze mi to nie będzie się zdarzało, a chcę to zapamiętać.
Kocham Michaela i nie mogę się doczekać, aby pokazać mu to jak bardzo, gdy tylko zapadnie noc.


Dlaczego to przydarza się dla mnie? Myślę, że to w końcu ta noc, a potem... nic. Zaczynam nienawidzić Shane'a za bycie palantem z ojcem; rodzinna lojalność jest super i w ogóle, ale jeśli jesteś synem Największego Fiuta powinieneś to wiedzieć i działać odpowiednio, racja? Sprzedałabym go w sekundę.
Po prostu boję się o Claire, że ona wpadnie w środek tego. Zanim to będzie jedno, wielkie gówno, poszłam do Olivera i spytałam go, co robić, a on wymyślił rozwiązanie; zawsze traktowałam go jak Czarnoksiężnika z krainy Oz czy coś takiego, był wszechwiedzący. Nie mogę więcej iść do Olivera; on jest kolejnym złym wampirem, wielki, zły wilk w przebraniu. Czuję się jakbym straciła kogoś wyjątkowego. Lubiłam Olivera, kiedy był martwy. Cóż, nigdy tak naprawdę nie był, ale to to samo.
Tata Shane'a przyniesie nam wszystkim wielkie, wielkie kłopoty. Czuję to.

I chciałabym, żeby Michael przyszedł i mnie uwiódł. Teraz. Może powinnam zejść na dół, złapać go i przyciągnąć go tutaj... nie, to zbyt nachalne.
Cholera. Na co on czeka? Okej, taa, jest mała liczba ludzi, którzy chcą nas zabić, ale na razie mamy spokój. Chłopak potrzebuje dostać swoje priorytety.



P.S. Jedna dziewczyna napisała wiersz w komentarzu,
który z chęcią opublikuję tutaj, jednak niestety nie mam podpisu.
Jeżeli wy też piszecie jakieś wiersze czy coś podobnego
o tematyce WzM koniecznie napiszcie do mnie na e-maila
z chęcią je opublikuję! :)
xoxo
Patty

Miranda była chuda jak sterta kości
Widziała przyszłość niczym medium
Jej życie skończyło się w tym strasznym dniu
I teraz w domu glassów gości
A z jej ciała została tylko sterta kości

Z czwórką domowników z domu Glass'ów
Spędza po śmierci miłe chwile
Choć przed nimi jeszcze przygód wiele
Dla niej jest koniec niespokojnych czasów
Teraz czas radośnie spędza w domu Glass'ów







czwartek, 24 stycznia 2013

Eve Rosser

Pamiętacie kim jesteśmy?

To jest jedna z tych rzeczy, o których tak naprawdę nie myślisz, racja? I ja też, ponieważ, cóż to jestem JA albo to z powodu tego co przeżyłam? Co pamiętam?
Claire i Myrnin majsterkują przy tych dziwnych maszynach i następną rzeczą, o której wiesz to to, że ludzie zaczęli tracić swoje wspomnienia. Nie pamięć, ale wspomnienia... choć może w niektórych przypadkach byłoby to samo, bo gdy świat nie jest taki sam jak wczoraj, może to doprowadzić do poważnej dezorganizacji.
A ja? Obudziłam się i zapomniałam o tym gdzie idę i co robię... i następne co pamiętam to świadomość, że chodzę do liceum. Świadomość o tym, że bujam się w Michaelu. Tęsknota za Shane'em, bo on wyjechał z miasta. I nienawiść do rodziców.
Miałam powody, aby nienawidzić rodziców, wierz mi, okej? Próbowali sprzedać mnie paskudnemu wampirowi z zamiłowaniem do dzieci, a miałam wtedy czternaście lat. Nie pozwoliłam im na to, ale nie mogłam nic poradzić na to co wydarzyło się mojemu bratu. Więc taa, nienawidzę ich. Mamę nie aż tak bardzo, ona jest po prostu słaba i przestraszona, ale mój tata... on jest moim ojcem, ale wciąż... to trudne.
Ale wróciłam do domu, a taty nie było. Tylko mama wyglądająca na zagubioną. Mój pokój był pełen jakiegoś gówna, a moich rzeczy nie było, dziwne, wzruszyłam ramionami i jakoś dostałam się do środka. Pomyślałam, że pewnie mój tata się  wkurzył i powyrzucał moje rzeczy. Nie byłby to pierwszy raz. Wystraszyło mnie to, że po prostu to zaakceptowałam, a kiedyś zrobiłabym o to awanturę.
Michael nie przyjął tego bardzo dobrze, ale ja wpadłam prosto w to. Co to znaczy? Czy to znaczy, że jestem tą samą osobą z lub bez tych wspomnień? Nadal go kocham, choć straciłam wspomnienia, które z nim przeżyłam.
Dziwne. Za dużo myślę. Powinnam to zostawić dla Claire.

piątek, 11 stycznia 2013

Claire Danvers

Wszędzie wampiry...

Są dni, kiedy możesz chodzić po Morganville cały czas i nie zobaczysz żadnego śladu po Gangu Kła, co akurat jest w porządku jak dla mnie.
A potem są dni, kiedy po prostu nie da się uniknąć spotkania z nimi. Jak na przykład dzisiaj. W Common Grounds na kawie: Oliver gapił się na mnie, obnażając zęby (ale nie te długie) i udawał miłego faceta robiąc mi mokke. W drodze na lekcje: poszłam na skróty przez tunel, na którego końcu spotkałam kiwającego mi na powitanie nieumarłego. Potem Myrnin prowadził jedną z tych dziwnych, spiskowych, szepczących rozmów z kilkoma kolegami wampirami, kiedy akurat przyszłam do pracy popołudniu.
Wróciłam z ulgą do domu Glassów, aby spędzić czas z moimi przyjaciółmi, dopingowałam Shane'a (taka moja rola), kiedy grał w swoją najnowszą grę video z Michaelem, który powinien robić pranie, ale uświadomiłam sobie, że nadal obracam się wokół wampirów.
Michael. Nie to, że Michael kiedyś kogoś zaatakował. Zapomniałam, że on nie zawsze wydaje się być sobą i myślę, że on to lubi.
Och, i zanim poszłam do łóżka, Amelie wpadła. Nie mam pojęcia co chciała; ona nie wpada i nie mówi po prostu co chce, a ja nauczyłam się nie pytać. Czasami myślę, że jest naprawdę samotna. Ale jej tego nie powiem.
To zabawne co właśnie sobie uświadomiłam: wpadłam dziś na pół tuzina wampirów i żaden z nich nie próbował mnie zabić.
W Morganville to prawdziwy postęp.