Eve Rosser

Pamiętacie kim jesteśmy?

To jest jedna z tych rzeczy, o których tak naprawdę nie myślisz, racja? I ja też, ponieważ, cóż to jestem JA albo to z powodu tego co przeżyłam? Co pamiętam?
Claire i Myrnin majsterkują przy tych dziwnych maszynach i następną rzeczą, o której wiesz to to, że ludzie zaczęli tracić swoje wspomnienia. Nie pamięć, ale wspomnienia... choć może w niektórych przypadkach byłoby to samo, bo gdy świat nie jest taki sam jak wczoraj, może to doprowadzić do poważnej dezorganizacji.
A ja? Obudziłam się i zapomniałam o tym gdzie idę i co robię... i następne co pamiętam to świadomość, że chodzę do liceum. Świadomość o tym, że bujam się w Michaelu. Tęsknota za Shane'em, bo on wyjechał z miasta. I nienawiść do rodziców.
Miałam powody, aby nienawidzić rodziców, wierz mi, okej? Próbowali sprzedać mnie paskudnemu wampirowi z zamiłowaniem do dzieci, a miałam wtedy czternaście lat. Nie pozwoliłam im na to, ale nie mogłam nic poradzić na to co wydarzyło się mojemu bratu. Więc taa, nienawidzę ich. Mamę nie aż tak bardzo, ona jest po prostu słaba i przestraszona, ale mój tata... on jest moim ojcem, ale wciąż... to trudne.
Ale wróciłam do domu, a taty nie było. Tylko mama wyglądająca na zagubioną. Mój pokój był pełen jakiegoś gówna, a moich rzeczy nie było, dziwne, wzruszyłam ramionami i jakoś dostałam się do środka. Pomyślałam, że pewnie mój tata się  wkurzył i powyrzucał moje rzeczy. Nie byłby to pierwszy raz. Wystraszyło mnie to, że po prostu to zaakceptowałam, a kiedyś zrobiłabym o to awanturę.
Michael nie przyjął tego bardzo dobrze, ale ja wpadłam prosto w to. Co to znaczy? Czy to znaczy, że jestem tą samą osobą z lub bez tych wspomnień? Nadal go kocham, choć straciłam wspomnienia, które z nim przeżyłam.
Dziwne. Za dużo myślę. Powinnam to zostawić dla Claire.